Miekjeblogt

 

WAT IS MOLECULAIR KOKEN?

Het betekent eigenlijk het toepassen van wetenschap in de keuken. Door nieuwe gereedschappen, technieken en ingrediënten te introduceren in de keuken, kunnen we nieuwe gerechten ontwikkelen op basis van traditionele recepten.

BENODIGDHEDEN

Om die moleculaire effecten te krijgen, heb je diverse gereedschappen nodig. Er zijn mooie paketten te koop die essentieel zijn om op moleculair niveau te koken.Denk hierbij aan muntkaviaar met balletjes die een ware smaakexplosie in uw mond veroorzaken. Of ga voor andere spannende gerechten, zoals chocoladespaghetti, limoenschuim of tzatziki parels. Een moleculair koken “doe het zelf” set bevat alles wat je nodig hebt om thuis te experimenteren met de moleculaire technieken.

Je kan direct aan de slag met drie technieken:

‘Spheriphication‘ wat inhoudt dat je bolletjes maakt die zorgen voor een explosie van smaken in je mond.

‘Emulsification‘ waarmee je kleurrijke schuimen maakt, die ervoor zorgen dat de smaken intenser worden, zijn de kers op de cocktail, topping of op je hapjes.

Met de ‘Gelification‘ techniek creëer je ware kunstwerken, zoals bijvoorbeeld heerlijke parels, kleurrijke ravioli of spaghetti vol met bijzondere smaken.

Basispakket bestaat uit:

Agar-Agar, Calciumlactaat, Sodium Alginaat, Sojaecithine

3 pipetten, 1 geperforeerde lepel, 1 maatlepel, 1 spuit, 2 silicone slangen, 1 silicone mal.

Ze zijn online bij diverse webshops te verkrijgen. Ook kan je natuurlijk een workshop volgen. Dan krijg je advies op maat bij de keuze van je materialen en en leer je de technieken. Uit eigen ervaring weet ik dat het ook heel leuk is als je begint met moleculair koken om de basis te leren in een workshop. Het is erg leuk en inspirerend om samen met vrienden of familie de fijne kneepjes te leren onder begeleiding van een echte kok. Kijk maar eens http://www.inspiratiekok.nl

RECEPTEN

Moleculair koken is de nieuwe trend voor de hobbykok van nu. Als je graag kookt voor familie en/of vrienden en je wil eens iets ander op tafel zetten, dan zou ik zeggen: “probeer eens iets moleculairs”. Wat betreft de presentatie op het bord zal het zeker een feestje worden voor je gasten.

Er zijn veel recepten te vinden op internet. Maar ook kan je natuurlijk prachtige boeken vinden over moleculair koken. Mijn persoonlijke avontuur is bij plaatjes kijken begonnen. Als je eenmaal hebt gezien wat voor prachtige presentaties er mogelijk zijn (die eigenlijk helemaal niet zo moeilijk zijn om te maken) dan ben je om!

Kijk maar eens op:  http://www.sjefkoken.nl

http://www.bol.com/moleculairkoken.nl

CONCLUSIE

Hopelijk heb ik jullie kunnen inspireren om je eens te verdiepen in de moleculaire keuken. Voor mij is er een hele nieuwe wereld open gegaan. Ik zit weer vol ideeën en ben heerlijk aan het experimenteren in de keuken! Het lijkt me leuk om te horen wat jullie al geprobeerd hebben of gaan doen. Laat dus gerust een berichtje voor me achter, ik reageer er graag op.

 

Met culinaire groet,

Miekjeblogt

 

 

 

 

 

 

INTRODUCTIE

Als echte kookliefhebber ben ik altijd op zoek naar nieuwe inspiratie voor in de keuken. Zo hoorde ik viavia laatst van “De Inspiratiekok” die workshops geeft. Het zijn niet de gebruikelijke kookworkshops, maar hier leer je de moleculaire technieken. Mango-dooiers, verschillende schuimen, sous-vide garen of het toevoegen van rooksmaak, je gaat het allemaal maken en doen.

OMSCHRIJVING

Er wordt een 3-gangen menu gekookt waarin allerlei technieken zijn verwerkt die je in de keuken nodig hebt. Zo maak je bijzondere gerechten zoals bietenspaghetti, amuses met vloeibare vulling of citroenschuim. Er komen verschillende opdeel- en kooktechnieken aan bod.

ACTIVITEITEN

Enthousiast geworden ben ik de website gaan bekijken. Na het lezen was ik om! Wat gaaf om hier meer over te weten te komen. Nog diezelfde dag heb ik een workshop geboekt met vier “kookfanaat” vriendinnen in mijn eigen keuken.

RESULTAAT

Over twee weken is het zover. Dan gaan we moleculair koken onder begeleiding van chefkok Bert. In ons telefoongesprek hebben we al besproken wat we gaan maken. Ik kan nu al niet wachten! Een klein voorproefje van wat we gaan maken:

Rucolaschuim

Moleculair gebakken ei

Honingkaviaar

Pepermunt

RESPONS

Natuurlijk krijgen jullie in mijn volgende blog een uitgebreid verslag van de moleculaire middag met mijn vriendinnen. Uiteraard met beeldmateriaal! Stuur gerust een reactie in mijn blog. Het is altijd leuk om ervaringen en ideetjes met elkaar uit te wisselen. Ook hoor ik graag wat je van miekjeblogt vindt.

We zijn inmiddels bijna 3 weken verder.

De dag dat ik een snoekduik van de trap maakte!

Volledig bij kennis lag ik daar dan op de grond.

En een paar uur later op de eerste hulp in Rijnstate.

Vervolgens allerlei onderzoeken.

Conclussie: 10 ribben gebroken en een klaplong!

Ja het is heel pijnlijk.

En ja ik ben heel benauwd en heb veel zuurstof nodig.

Maar wat ben ik enorm blij dat dit alles is.

Geen inwendige bloedingen.

Geen schade aan mijn nek.

Ik ben een bofkont.

Die een engeltje op haar schouder heeft gehad!

We dachten nog even een weekje weg te gaan met de camper ergens in Nederland. We kozen voor Drenthe. Het was de week waarin we ook onze trouwdag zouden vieren voor de eenendertigste keer! Het restaurant waar we zouden eten was op die dag gesloten, dus besloten we in het weekend uit eten te gaan.

Die dinsdag, de zevenentwintigste, was een enorm regenachtige dag. We lieten Sushi bezorgen om het toch nog een beetje te vieren. Nog geen vijf minuten daarna kregen we het bericht dat onze lieve Puck onwel was geworden bij de oppas. Gelukkig konden we videobellen en hebben we haar nog even kunnen zien. Binnen een kwartier had ze nauwelijks nog een hartslag en dreef langzaam het leven uit haar.

Dit was iets waar we totaal niet op voorbereid waren! Ze was wel een oude dame aan het worden, maar had nog steeds zin in een wandeling en was graag te vinden in de keuken. Puck was rustig, wachtte altijd keurig op haar beurt. Altijd vrolijk en sociaal, bijna te lief! Maar als haar iets niet zinde, kon ze dat met een duidelijke blaf kenbaar maken. Meer had ze daarvoor niet nodig.

Het gekke is dat je niet verwacht dat er zoveel is wat je gaat missen! Onze hond was bijna vijftien jaar onderdeel van ons gezin. Het is een manier van leven wat zomaar abrupt stopt. En daar moet je aan wennen. Dat moet een plek krijgen. En je moet erover nadenken wat je gaat doen met alle tijd die nu overblijft! Toch nog een huisdier of toch maar niet meer?

Die vraag laten we nog even rondspoken in ons hoofd. We zijn daar nog niet helemaal uit en ook nog niet aan toe. Er is nog teveel Puck in ons hoofd. Want…….

• Geen lege salade-bakjes die schoon gelikt worden!
• Niemand meer onder de eettafel, want je weet nooit wat er valt!
• Niemand die in de keuken staat de wachten of er nog iets overblijft!
• Geen rondje door het park om 11.00 en 22.00 uur!
• Geen wandeling met de hond en de buurtjes op vrijdagochtend!
• Geen getrippel van pootjes meer over het laminaat!
• Geen geschuif met het hondenkussen door de hele kamer.
• Geen knuffel halen meer op de bank!
• Geen hondenharen meer door het hele huis!
• Maar vooral GEEN PUCK MEER!

Al meer dan twintig jaar zit ik tussen de kinderen. Rond mijn dertigste werd ik voor het eerst moeder. Dat was z’on overweldigende ervaring, dat ik besloot te stoppen met werken. Want ik wilde niets missen van dat kleine wondertje. Dat kleine wondertje is inmiddels alweer 27 jaar! Vanaf zijn eerste jaar ben ik kindjes van werkende ouders gaan opvangen. Dat betekent dat ik nu al bijna 30 jaar met veel liefde en passie met kinderen bezig ben. Hoog tijd om al die mooie, bijzondere, grappige, aandoenlijke en soms ook moeilijke momenten op te schrijven.

Het idee was ontstaan omdat ik het wel leuk vond dat mijn 1-jarig handenbindertje een speelkameraadje zou hebben. Daarnaast leek mij het contact met andere ouders wel leuk.

Zo gezegd zo gedaan. Ingeschreven bij een kleinschalig gastouderbureau. Tegelijkertijd een opleiding Leidster Kinderopvang gevolgd ter verbreding. Al snel een eerste kennismaking. Voor de opvang van een baby van drie maanden. Het klikte en zo kwam het eerste oppaskindje bij ons. Er zouden er nog veel meer volgen.

Inmiddels een mooie loopbaan in de kinderopvang opgebouwd. Heb van alles gedaan. Bij gezinnen thuis opvangen, secretarieel werk op kantoor bij een Kinderopvangorganisatie en daar ook planner geweest.Op de groep in de BSO en Peuterspeelzaal. De laatste jaren richt ik me op gastouderopvang. Dat bevalt prima, in eigen huis.

Al die jaren heb ik zoveel mooie, bijzondere, inspirerende en grappige anecdotes verzameld, dat ik er wel een boek over kan schrijven! Misschien moet ik dat dan ook maar gaan doen. Jullie horen hier snel meer over.

Kinderen de deur uit, lege-nest-syndroom of verademing?

De kinderen vliegen uit. Je hebt ze zo goed mogelijk studerend of werkend de wereld in gezet. Nu moet je ze los laten. Is het dan echt zo naar en eenzaam of is het een bevrijding?

Ria (74): “Op mijn twintigste trouwde ik met mijn jeugdliefde. Na een jaar werd mijn oudste dochter geboren en besloot ik, samen met mijn man, om te stoppen met werken. In die tijd was ik vrij volgzaam, dus accepteerde ik mijn lot en werd fulltime moeder. Na mijn eerste volgde er nog twee meisjes en twee jongens. Ik heb altijd enorm genoten van het moederschap en mijzelf bij nader inzien behoorlijk weggecijferd.

“Het moment dat het laatste kind op zichzelf ging wonen zal ik nooit vergeten! Ik bleef achter in een stil huis. Eigenlijk had ik uitgekeken naar het moment dat mijn laatste kind het nest zou verlaten. Het was geen makkelijke jongen. Er waren veel spanningen in huis. Hij was een moeilijke puber die zich regelmatig moest afreageren op zijn ouders. Dus eigenlijk was ik wel blij op het moment dat hij vertelde dat hij op zichzelf ging wonen. Maar toen het eindelijk zo ver was voelde ik me depressief en eenzaam.

Op advies van de huisarts ben ik vrijwilligerswerk gaan doen. Door goed te doen voor anderen kreeg ik een nieuw doel in mijn leven, groeide mijn eigenwaarde en had ik weer plezier. Ik werk nu met veel voldoening alweer vijftien jaar op een zorgboerderij. Dat zorgen zit blijkbaar in mij verankerd.”

Lege-nest-syndroom

Het lege-nest-syndroom van vroeger lijkt in veel gevallen niet meer op het gevoel wat ouders tegenwoordig hebben als hun kinderen het ouderlijk huis verlaten. In het verleden was het meestal zo dat vader ging werken en moeder voor de kinderen zorgde. Zodra alle kinderen de deur uit waren, werden moeders vaak overvallen door die befaamde grote leegte.

Ouders van nu hebben vaak beiden een baan en hobby’s naast het gezinsleven. En lange tijd hebben ze alle ballen hoog te houden, met andere woorden: het is bere-druk met al die kinderen die van alles moeten. In het weekend langs de sportvelden staan, huishoudelijke taken doen waar door de week geen tijd voor is, eventueel zelf sporten en ook nog tijd vinden om de eigen sociale contacten te onderhouden. Daarnaast zijn er vaak nog zorgtaken voor ouder wordende ouders.

Daar zit ik dan in mijn eentje

Annelies (67, docente middelbaar onderwijs): “Na mijn scheiding, mijn kinderen waren toen nog kleuters, ging ik in de zomer ieder jaar werken als reisleidster in Oostenrijk. Mijn twee jonge dochters gingen mee zodat ik op die manier een leuke vakantie voor ons drietjes kon bekostigen. Zo groeiden de meiden op en werd Oostenrijk zo goed als hun tweede vaderland.

De oudste is 19 jaar, heeft haar VWO-diploma gehaald en krijgt die zomer een vakantiebaantje in een Oostenrijks pension waar we veel gelogeerd hebben. Ze heeft het enorm naar haar zin. Na zes weken belt ze me op en vertelt dat ze daar een vaste baan kan krijgen en dus in Oostenrijk blijft.

Dat was wel even slikken voor me. Mijn dochter onverwacht al het huis uit en dan ook nog zo ver weg! In Nederland leef ik daarna nog twee jaar samen met de jongste. Zij haalt ook haar diploma en besluit te gaan studeren in Heerenveen. Dat is twee uur reizen met de trein, dus de kleine meid gaat op kamers. Daar zit ik dan in mijn eentje. De kinderen hebben hun eigen leven en ik probeer mijn leven zo actief en gezellig mogelijk in te vullen. Toch zal ik nooit wennen aan het thuiskomen in een leeg huis!”

Langer thuis blijven plakken

Het is een natuurlijk proces dat kinderen uitvliegen, op welke leeftijd dan ook. Tegenwoordig stellen veel kinderen het ‘uit huis gaan’ uit omdat het ‘op kamers wonen’ nogal een een kostbare aangelegenheid is!

Studeren betekent een hoge schuld opbouwen, bij papa en mama blijven wonen heeft voordelen. Kinderen die jong al werken kunnen niet makkelijk aan een woning komen vanwege de hoge huurprijzen, laat staan een huis kopen en blijven daardoor ook langer thuis plakken.

Ik zie er naar uit om nu bij mijn dochter op visite te komen

Petra (56, secretaresse): “Voor mij geldt dat het heel normaal is dat je kinderen een eigen leven beginnen. Het is een nieuwe levensfase. Het hoort erbij. Als ze nog jong zijn schuif je het voor je uit met het idee dat dat nog héél lang duurt. En toch, als je er inmiddels middenin zit, lijken die jaren van zorgen en genieten van je gezin te zijn omgevlogen!

Vier jaar geleden is mijn oudste dochter gaan samenwonen. Drie jaar geleden is ze getrouwd en heeft ze een huis gekocht bij ons in het dorp. Mijn jongste dochter gaat over een week. Ze heeft een huurwoning gevonden. Ze is nu 26 jaar. Het is ook goed zo. Ze is aan deze nieuwe stap toe.

Een leeg-nest-syndroom heb ik niet. Het zal wel wennen zijn om bijvoorbeeld maar voor twee te koken. Mijn man en ik werken allebei veel, dus dat betekent ook dat de huishoudelijke taken opnieuw verdeeld moeten worden. Nu doet mijn thuiswonende dochter nog veel. Het moment van het afscheid en de eerste nacht op haar nieuwe plekje is voor beide partijen nog wat onwennig en moeilijk voor te stellen. Het komt nu wel heel dichtbij. Het is een nieuwe fase in mijn leven. Ik zie er naar uit om nu bij mijn dochter op visite te komen!”

Het was december 2017 toen het idee van workshops organiseren vaste vorm begon te krijgen.

De passie voor koken had hij al vanaf zijn zestiende. Ruim twintig jaar in diverse keukens gewerkt. Toen zijn jongste zoon 25 jaar geleden werd geboren nam hij een stoer besluit. “Ik ga de HBO studie docent consumptieve beroepen volgen.” Daarnaast was hij ook nog fulltime souschef in een goed lopend restaurant. Vervolgens, na veel omzwervingen voor de klas en als teamleider, belandde hij 16 jaar geleden bij een educatieve uitgeverij. Niets meer koken, maar boekjes verkopen. Thuis bleef hij leuke (en lekkkere) culinaire projecten uitproberen in de keuken.

 Op een gegeven moment werd hij benaderd door zijn buurman, met de vraag of hij een luxe driegangendiner kon verzorgen. Uiteraard ging hij daar volledig voor! Het werd een groot succes en dat smaakte naar meer. Het was het moment waarop hij besloot om zijn passie voor koken en lesgeven te gaan combineren. DE INSPIRATIEKOK was geboren!

KOOKWORKSHOPS

HOUD JE VAN LEKKER ETEN EN STA JE GRAAG MET JE VRIENDEN EN/OF FAMILIE IN DE KEUKEN?

DAN KOMT DE INSPIRATIEKOK IN JULLIE EIGEN KEUKEN EEN WORKSHOP GEVEN. EEN ONVERGETELIJKE LUNCH, HIGH TEA OF DINER, ALLES IS MOGELIJK.

MEER WETEN OF EEN WORKSHOP AFSPREKEN? DE INSPIRATIEKOK STAAT ALTIJD VOOR JE KLAAR!

www.inspiratiekok.nl info@inspiratiekok.nl

MIJN NAAM IS ANNEMIEKE, WERK RUIM 26 JAAR MET KINDEREN EN SCHRIJF OOK GRAAG KORTE VERHALEN OVER HET HIER EN NU.

MIJN PLAN IS OM EEN BOEKJE TE MAKEN OVER DE ONTDEKKINGSREIS VAN KINDEREN IN TAAL, FANTASIE EN VERBEELDING.

DUS HEB JE EEN LEUKE UITSPRAAK, VERWONDERING OF TEKENING VAN EEN KIND (0-12 JAAR) DAN HOOR IK HET HEEL GRAAG.

JE KUNT MAILEN NAAR miekje434@gmail.com.

VOL ENTHOUSIASME WACHT IK OP JULLIE REACTIES. ALVAST DANK!!

• 

• 

De eerste nacht veel gemiste slaap ingehaald, dus weer helemaal opgeladen om New York te gaan verkennen. Na onze Chinese instantkoffie, hebben we heel veel behoefte een een goed ontbijt!!

Na een korte wandeling door Little Italy vonden we in de Grand Street een echt Amerikaans eetcafé “Baz Bagel”.

Het zag er gezellig uit en het was er druk. Het café was diep maar wel vrij smal waardoor je jezelf tussen stoel en tafel moest zien te wurmen. Eenmaal gesetteld zaten we helemaal prima. De bagels waren heerlijk en zodra je koffiekop leeg was, werd die automatisch weer bijgevuld. Dit was pas een goed begin van de dag!!

Na dit geweldige ontbijt waren we helemaal opgeladen. Enthousiast gingen we op zoek naar een metrostation. Ons eerste doel was Broadway en Times Square

• 

• 

• 

• 

Daarna de “hop-on-hop-of downtown tour”. Was een hele belevenis zo op het dak van de bus met maar liefst een temperatuur van 32 graden en dat nog wel in oktober!

Als afsluiter van de dag nog een bezoek aan “The Vessel” Een gebouw aan High Line park dat volledig bestaat uit trappen. Het lijkt wel op een honingraad. Op de foto kan je de mensen zien die van het uitzicht staan te genieten. Voor ons teveel trappen, maar ik kon het toch niet laten om er een mooie foto van te maken!

Moe maar voldaan zochten we ’s avonds ons bed weer op, vol verwachting wat New York ons morgen weer zou brengen.

Inmiddels een week terug uit Amerika, mijn hoofd zit nog vol met verse herinneringen, dus een goed moment om jullie te vertellen wat we allemaal hebben meegemaakt.

Een half jaar geleden is het idee ontstaan tijdens een gezellig dagje bij ons thuis. Mijn vader had wel weer zin om een mooi reisje te maken! Hij was nog nooit in New York geweest en stelde voor omdat weer met z’n drietjes (met mijzelf en mijn man Bert) te doen. NATUURLIJK hadden wij daar wel zin in. Ooit hoopten we een reis naar die wereldstad te maken (als we oud en bejaard waren). Dus dat dat nu al ging gebeuren was geweldig.

Na 8 uur vliegen, wat op zich erg meeviel, kwamen we redelijk uitgerust aan op JFK Airport. Maar toen begon het afzien pas………

We moesten voor de douane in de rij van mensen die voor het eerst in Amerika waren. We wachten een halfuurtje en de rij werd langer en langer, dat werd een uurtje en nog een uurtje en nog een uurtje. Uiteindelijk waren we na maar liefst vier uur wachten eindelijk door de douane heen en kon ons New Yorks avontuurtje beginnen.

Na een halfuur in een busje met een stel verkouden Duitsers, kwamen we dan eindelijk op de locatie waar ons appartement zich bevond. Per mail hadden we instructies gekregen waar we het slotjeshek in Little Italië konden vinden waar we onze sleutel voor het appartement konden ophalen.

↖️ UITZICHT OP CHINATOWN VANUIT HET APPARTEMENT.

Het appartement zag er prima uit. Na een glaasje water lieten we vaders even settelen en ging ik met Bert op zoek naar wat proviand. Dat viel nog helemaal niet mee! Uiteindelijk kwamen terecht in een Chinese supermarkt, wat een hele ervaring op zich was. We kwamen terug met chinese thee, een fles water, oploskoffie en zoetbroodje hotdog.

Moe maar voldaan gingen we lekker slapen vol verwachting naar wat New York ons allemaal ging brengen.